Columns
Uit de praktijk (leestijd 2-3 minuten)
Enkele weken terug kreeg ik een jongedame onder behandeling met spanning- en ademhalingsklachten en aanhoudende nekpijn. Ze zat met opgetrokken schouders voor mij en keek ongemakkelijk naar de grond. Toen ik haar vroeg wat haar op dit moment het meeste spanning gaf, zei ze: mijn uiterlijk… Ik vroeg door en ze gaf aan zichzelf lelijk en te dik te vinden. Ik vroeg haar hoevaak deze harde woorden door haar hoofd spookte, eigenlijk altijd antwoordde ze..
Ze benoemde op dieet te zijn (van overgewicht was overigens geen sprake), maar het lukte haar maar niet om af te vallen. Ze vond zichzelf slap, want als je iets wilt dan zou het toch moeten lukken? Van stiekem snoep eten (vermijding) naar drastisch lijnen (controle) was het terugkerende patroon, met veel frustratie, spanning en nog meer zelfkritiek als gevolg. Op de vraag wat voor haar waardevol was, en wat haar plezier gaf, kon ze geen antwoord geven. Ondanks dat het behandelen van eetproblematiek natuurlijk niet mijn core-business is, zie ik deze struggles met eten veel terug bij jonge meiden, maar ook zeker bij volwassenen, als bron van hun stress en lichamelijke klachten. Niet gek in deze maatschappij waar alles draait om uiterlijk en de perfecte Instagram foto’s. Fitness-land schreeuwt continu dat je doelen kunt bereiken: als je maar wilt! Terwijl we uit onderzoek inmiddels wel weten dat doelgedrag bereiken van meer dingen afhankelijk is, dan alleen van een goede dosis motivatie..
Ik maak mij zorgen over de toenemende mate aan “eet-issues” omdat het onze mentale en fysieke gezondheid én kwaliteit van leven fors beïnvloed, vooral onder jongeren. Laten we issues met eten en het zelfbeeld alsjeblieft efficiënter en duurzamer aanpakken. Een aanpak die op de lange termijn effectief is en ons een gelukkiger mens maakt. Niet een aanpak waarbij we krampachtig streven naar dunner, strakker of gespierder, want is dat wat ons leven waardevol maakt? Maar ook niet naar geforceerd positief moeten denken (body positivity) over je lichaam en alles maar moeten laten voor wat het is, omdat ook dit averechts werkt.
Laten we stoppen met te doen alsof alles maakbaar is en laten we onze eigen (veroordelende) gedachten blijven zien als gedachte en niet als keiharde waarheid. En laten we bewust en met compassie voor onszelf keuzes gaan maken betreft eten. Een aanpak waarbij we meer luisteren naar ons gevoel, in plaats van onze gedachtes. Een visie die vanuit de acceptance en commitment therapy fantastisch wordt onderbouwd. Hiermee leren we leven zonder strijd en spanning rondom eten en kunnen we ons bezig houden met hetgeen wat echt belangrijk in ons leven.
